سعيد بهمنی
برخی هنگامی که با احساس بن‌بست مواجه می‌شوند، ذهن خود را به عوامل ناشناخته معطوف می‌کنند. اين احساس زمانی رو به شدت می‌گذارد که رابطه‌ی مطلوبی را در حال تخريب و فروپاشی ببينند، به‌ويژه اگر رابطه‌ی محبت‌آميز و يا دست‌کم معمولی ميان دونفر مانند زن و شوهر دست‌خوش تلاطم شده، طرفين راهی برای بازگشت به وضعيت مطلوب نداشته باشند. در اين صورت ساده‌ترين راه آن است که تقصيرها به گردن عواملی ناشناخته مانند سحر و جادو و دعا و … انداخته شود. معمولاً در اين وضعيت در معرض اموری از درون و بيرون هستيم که ذهن ما را از عوامل طبيعی به سوی عوامل فراطبيعی منحرف می‌کند:
1 ـ کاهش توانايی تحليل انسان به دليل مشکلات عاطفی و مانند آن
2 ـ افزايش تمرکز بر ضعف‌ها و عيب‌های احتمالی طرف مقابل به دليل وجود زمينه‌ی خودپسندی (تزکيه‌ی نفس = خود را مبرّا دانستن)؛
3 ـ تشديد زمينه‌های فرافکنی در نفس
4 ـ تحليل‌های کم‌خردانه برخی اطرافيان
بسياری از ما بيش از هر چيز عوامل شکست و نابسامانی را در بيرون از خود جست‌وجو می‌کنيم و همين فرافکنی سبب می‌شود از تحليل‌های «صد من يک غاز»ی که حوادث را به پديده‌های بيرونی و به ويژه به عوامل ناشناخته و رمزآلود ربط می‌دهند، استقبال کنيم. اين استقبال سبب فاصله گرفتن از تحليل درست و طبيعی مسئله می‌شود؛ تحليلی که اگر درست و هوشمندانه باشد، فرصت لازم برای حل و برطرف‌کردن مشکل را فراهم می‌کند. حتی اگر کسی که در معرض چنين مسائلی قرار دارد، به اندازه لازم چابک و ورزيده باشد و گرفتار هيچ‌يک از امور چهارگانه‌ی يادشده نشود، قادر خواهد بود مسئله را پيش از آنکه استقرار يابد، شناسايی کرده، مانع از شکل‌گيری و بروز پيامدهای آن شود.
وقتی نتوانی مؤلفه‌ها و عوامل شکل‌گيری مسئله را به‌درستی شناسايی و تحليل کنی و به هر دليل نشانی‌های غلط را دنبال کنی، حتی توانايی‌هايت هم به کار نخواهند آمد و فرصت‌های بسياری را از دست خواهی داد.
 |
آخرین نظرات